Jedynym należącym niemal w całości do Polski fragmentem Karpat Wschodnich, a w nich Beskidów Połonińskich są Bieszczady Zachodnie z najwyższą Tarnicą (1346 m n.p.m.). Góry te wyróżniają się spośród innych części polskich Beskidów odmienną szatą roślinną, a w szczególności charakterystycznymi dla Beskidów Wschodnich połoninami. Bojkowie – rusińska ludność góralska zamieszkująca Bieszczady do roku 1947 została podobnie jak Łemkowie wysiedlona w latach 1945-47 na Ukrainę, lub na Ziemie Zachodnie. Od tej pory Bieszczady cieszą się sławą „najdzikszych” gór Polski, dziś już zupełnie nie zasłużoną, gdyż i tu wkrada się komercja. Niewielki fragment Bieszczadów znajdujący się na terytorium Słowacji nosi nazwę Bukovské Vrchy i jest znacznie bardziej wyludniony.

Na północ od Bieszczadów, częściowo na terenie Polski, częściowo Ukrainy położone są zaliczane do Beskidów Lesistych niewielkie obszarowo i faktycznie mocno zalesione Góry Sanocko-Turczańskie. W Polsce leży ich niewielki prawie zupełny bezludny fragment, (w szczególności Góry Słonne na północ od Sanoka), na Ukrainie – góry są gęsto zamieszkałe przez Bojków. To jedno z niewielu już miejsc w Karpatach, gdzie można się zetknąć z autentycznym, nie stylizowanym folklorem górali ruskich. Najwyższym szczytem tego pasma jest w Polsce Kamienna Laworta (769 m n.p.m.) tuż nad Ustrzykami Dolnymi, na Ukrainie Magura Łomniańska (1024 m n.p.m.). Czasem granice tych gór są definiowane inaczej m.in. niektórzy zaliczją do nich nawet pasmo otrytu.
Wschodnie przedłużenie Gór Sanocko-Turczańskich stanowią Beskidy Brzeżne stanowiące przedgórze Gorganów i nie osiągające wysokości 1000 m n.p.m.

Wschodnią granicę Bieszczadów Zachodnich stanowi Przełęcz Użocka (853 m n.p.m.) i spływające spod niej rzeki: na północ – San, na południe – Uż. Dalej na południowy wschód rozciągają się, już w całości na terytorium Ukrainy Bieszczady Środkowe (po Przełęcz Tucholską) z najwyższym szczytem Pikuj (1405 m n.p.m.), a następnie Bieszczady Wschodnie (po Przełęcz Wyszkowską 933 m n.p.m.) z najwyższym szczytem Czorna Repa (1288 m n.p.m.). Bieszczady Środkowe i Wschodnie są nieco wyższe od Zachodnich, a ich cechę charakterystyczną stanowią bezkresne połoniny. Góry są prawie w ogóle nie zagospodarowane, a chodzą po nich jedynie nieliczne grupy turystów, głównie z Polski. Wbrew tym charakterystycznym dla nich połoninom całe Bieszczady należą do Beskidów Lesistych.
Dalej na wschód od Przełęczy Wyszkowskiej rozciągają się Gorgany – kolejna rozległa grupa górska należąca do Beskidów Lesistych. Te góry zasłużenie cieszą się sławą „najdzikszych gór Środkowej Europy”. Ze względu na trudny dostęp nigdy nie były szczególnie użytkowane gospodarczo. Góry są mocno zalesione, powyżej lasu nieprzebyte łany tworzy kosodrzewina, a ich cechę charakterystyczną stanowią rozciągające się pod najwyższymi szczytami pola tzw. „grechotu” czyli „gorganu” – ogromne połacie ruchomych piaskowcowych głazów. Jest to trzecia co do wysokości grupa Beskidów, ich najwyższy szczyt to Sywula (1836 m n.p.m.), kilkanaście innych szczytów przekracza wysokość 1700 m n.p.m.

Równolegle do Gorganów – na południe od nich leży kilka pasm należących do Beskidów Połonińskich – a mianowicie Połonina Równa (Riwna 1482 m n.p.m.), Połonina Krasna (Menczul 1487 m n.p.m.), Borżawa (Stohy 1677 m n.p.m.) i najwyższy z nich Świdowiec (Bliźnica 1880 m n.p.m.). Zgodnie z nazwą góry są pokryte połoninami i jak wszystkie góry na Ukrainie prawie zupełnie nie zagospodarowane. Na połoninach pasą się półdzikie konie, nieco niżej spotkać można staje pasterskie, szlaków turystycznych właściwie nie ma.
Łuk Karpat zakręca coraz bardziej na południe i za Przełęczą wznosi się na wysokość ponad 2000 m n.p.m. w potężnym paśmie Czarnohory. To najwyższe w całych Beskidach pasmo górskie przed II wojną światową położone było granicy II Rzeczypospolitej i Czechosłowacji, słupki graniczne zachowały się do dzisiaj. Czarnohora ma charakter długiego, dość jednorodnego grzbietu rozciągającego się pomiędzy szczytami Pietrosa (2020 m n.p.m.) i Popa Iwana Czarnohorskiego (2022 m n.p.m.), nie opadającego nigdzie poniżej 1800 m n.p.m. a kulminującego w najwyższym szczycie całych Beskidów, a jednocześnie najwyższym szczycie Ukrainy – Howerli (2058 m n.p.m.). Pasmo jest w całości pokryte połoninami, w położonych na północ od głównego grzbietu kotłach geolodzy doszukali się działania lodowców, jest też kilka urokliwych jeziorek. Na Popie Iwanie stoją do dziś ruiny obserwatorium astronomicznego zbudowanego w latach 30 XX w. na kresach dawnej Rzeczypospolitej.

Południowo-wschodnim przedłużeniem Czarnohory i ostatnim już pasmem Beskidów Połonińskich są Połoniny Hryniawskie z najwyższymi szczytami Połonina Michajłowa (1610 m n.p.m.) i Baba Ludowa (1586 m n.p.m.). Pod względem geologicznym pasmo to stanowi południowo-wschodnie przedłużenie Czarnohory, jednak jest od niej o około 400 m niższe. Całość pasma o długości około 30 km położona jest w widłach Białego i Czarnego Czeremoszu. Większość geografów zalicza do Połonin Hryniawskich również położone prostopadle do ich głównego grzbietu pasmo Krętej (1350 m n.p.m.) i Skupowej (1579 m n.p.m.), chociaż pod względem geologicznym należałoby je raczej zaliczyć do Gór Pokucko-Bukowińskich. Najwyższa część Połonin Hryniawskich to długi, stosunkowo wyrównany grzbiet pokryty największą w dawnej II Rzeczpospolitej połoniną o obszarze około 50 km2. Grzbietem, lub tuż poniżej niego wiedzie stary pasterski płaj – obecnie dość szeroka droga, po której jeżdżą nawet ciężarówki. Na połoninnych grzbietach pasą się stada krów, kóz i owiec, chociaż w ciągu kilku ostatnich lat intensywność wypasu się wyraźnie zmniejsza.
Góry Pokucko-Bukowińskie zwane czasem Beskidem Huculskim leżą na północ od Czarnohory i Połonin Hryniawskich, niemal w całości na terytorium Ukrainy, niewielki skrawek południowo-wschodni na terytorium Rumunii. Rozciągają się pomiędzy doliną Prutu a doliną Suczawy (już po stronie rumuńskiej). Zaliczane są do Beskidów Lesistych i stanowią południowo-wschodnie przedłużenie Gorganów, pozbawione jednak charakterystycznych dla nich „grehotów”. Za to w północnej części pasma występują liczne wychodnie skalne. Góry są nieco niższe od Gorganów. Najwyższe szczyty położone są w zachodniej części pasma pomiędzy doliną Prutu a przełęczą Bukowiec i osiągają ponad 1400 m n.p.m. Są to Hordje (1479 m n.p.m.), Biała Kobyła (1479 m n.p.m.), Grahit (1473 m n.p.m.) i Wersałem (1432 m n.p.m.). Ku wschodowi Beskidy Pokucko-Bukowińskie się obniżają. W odróżnieniu od dzikich i bezludnych Gorganów góry są gęsto zaludnione i wykorzystywane gospodarczo.

Góry Pokucko-Bukowińskie zamieszkuje od wieków grupa etnograficzna Hucułów. Ci dumni ukraińscy górale szczycą się od dawna bogatą kulturą ludową, zarówno materialną jak i nie materialną, która przetrwała nawet 50 lat panowania na tym obszarze Związku Radzieckiego. Można o Hucułach pisać bardzo wiele, zresztą od początku XIX w. napisano o nich co najmniej kilkadziesiąt książek. Szczególnie dużą popularnością cieszyła się ta grupa etnograficzna w międzywojennej Polsce. Co jest bardzo charakterystyczne dla krajobrazu gór, huculskie zagrody – czyli grażdy budowano od wieków porozrzucane po górskich stokach aż po same grzbiety – tak aby każde gospodarstwo stało osobno i było niewidoczne z sąsiedniego domu. Ten charakter zabudowy zachował się do dziś niezwykle dodając malowniczości górom.
W miejscu, gdzie łuk Karpat skręca już całkowicie ku południowi, na terytorium Rumunii, położone jest ostatnie już pasmo zaliczane do Beskidów. Są to Obczyny Bukowińskie – góry o ukształtowaniu i charakterze podobnym do sąsiednich Gór Pokucko-Bukowińskich. W odróżnieniu jednak od nich osadnictwo ludzkie koncentruje się tutaj w dolinach. Cały dość rozległy obszar gór dzieli się na trzy pasma położone południkowo równolegle do siebie. Są to od wschodu ku zachodowi Obcina Mare (Obczyna Wielka) z najwyższym szczytem Sihloaia (1224 m n.p.m.), Obcina Feredeu z najwyższym szczytem Veju Mare (1494 m n.p.m.) i najwyższa – Obcina Mestecăniş ze szczytem Capu (1661 m n.p.m.). To ostatnie pasmo ma już częściowo budowę krystaliczną i leży na granicy Karpat Zewnętrznych i Wewnętrznych.

Obczyny Bukowińskie są od wieków wykorzystywane gospodarczo, ale nie posiadają praktycznie żadnego zagospodarowania turystycznego. W wąskich dolinach położone są ludne wsie, wśród nich kilka wsi zamieszkałych niemal w całości przez osiedlonych tu w XVIII i XIX w. Polaków, którzy do dziś zachowali stałe związki z ojczyzną przodków i posługują się na co dzień mową polską. Przepiękne zabytki wpisane na listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO to bukowińskie „malowane klasztory” położone w dolinach pomiędzy zalesionymi grzbietami Obciny Mare.
Tak więc jak widać z całego powyższego artykułu pojęcie „Beskidy” jest geograficznie pojęciem bardzo szerokim i mówiąc o Beskidach należy mieć świadomość, że w całości stanowią one obszar duży i bardzo zróżnicowany geologicznie, geograficznie i etnograficznie. Beskidy jako całość zamieszkiwało i zamieszkuje nadal co najmniej 7 narodów – Polacy, Ukraińcy (kilka różnych grup etnograficznych), Słowacy, Węgrzy, Rumuni, Niemcy i Żydzi.
Jest też jednak wiele elementów wspólnych dla całych Beskidów – jak choćby to, że na całym tym obszarze od Suczawy aż po Beskid Śląsko-Morawski dominujący wpływ na ludowe zwyczaje, na nazewnictwo i na muzykę wywarło osadnictwo wołoskie.

Wędrując po całych Beskidach z przyjemnością odkrywamy gdzieś w zapomnianych rumuńskich czy ukraińskich przysiółkach elementy swojskie i znane nam dobrze z chałup Beskidu Śląskiego lub Żywieckiego. Aby to zobaczyć warto wybrać się w Beskidy poza granice Polski. Warto to zrobić także po to aby zobaczyć góry „żywe” pełne dzwonków owiec i szczekania psów pasterskich. Z pewnością zostaniemy poczęstowani pysznym owczym serem, takim samym w całych Beskidach.