W dobie globalnego ocieplenia oraz dość skąpych zim ostatnich 2 sezonów niewiele znajdzie się w naszym kraju miejsc, które na początku marca nie zawiodą zgłodniałego skitourowych wrażeń turysty. Oczywiście Tatry dają najdłuższą gwarancję. Natomiast drugim takim miejscem na pewno będzie Babia Góra.

I pomyśleć, że cały styczeń i luty tyle człowiek się nabiedził, najęczał i namarudził śledząc w różnych źródłach prognozy pogody..
A tu należało po prostu jak dawniej zabrać plecak, narty i ruszyć na spotkanie Królowej Beskidów. Sceneria jak z innej bajki i to na pewno nie o ciepłych krajach.

Tak oto w pewien wtorek koło godziny 17 znaleźliśmy się w Zawoi Markowej, wypakowaliśmy ekwipunek i sprzęt, po czym mozolnie aczkolwiek z pozytywnymi uczuciami, snując wizje na następne 2 dni krótkiego urlopu ruszyliśmy szlakiem w kierunku schroniska na Markowych Szczawinach. Wiedzieliśmy, że noclegi dostaniemy w dawnej goprówce - zastępczym obiekcie dla będącego obecnie w budowie nowego schroniska. Stary obiekt rozebrano w 2007 roku a miał on niebagatelną historię. Istniejąc w tym miejscu przez 100 lat stanowił dzieło zabiegów Hugona Zapałowicza, któremu udało się pokonać rozmaite formalne trudności i zdobyć potrzebne środki finansowe (pożyczki i dotacje Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego), aby w ciągu 5 miesięcy w 1906 roku postawić pierwszy polski obiekt turystyczny w Beskidach. Funkcje obiektu nie ograniczały się tylko do zapewnienia bazy noclegowej w tej części Beskidów dla rozwijającego się ruchu turystycznego. Przede wszystkim w myśl zamierzeń Zapałowicza miał to być mały zakątek polskości w czasach, gdy Polski na mapach historycznych Europy już od ponad wieku nie było.

Plac budowy pod nowe schronisko na Markowych Szczawinach





Nowe schronisko ma pojawić się w ciągu 2 lat, ale gospodarz schroniska Edward Hudziak skarży się, że - paradoksalnie - to, co było możliwe 100 lat temu nie jest do wykonania dzisiaj i przewiduje, że mimo zaangażowania wielu turystycznych środowisk termin oddania obiektu do użytku może się jeszcze oddalić w czasie. Kolejny raz nasuwa się refleksja rodem z Norwida, że naród nasz może osiągać wyżyny działalności w okresie represji, ale w normalnych warunkach już nie wszystko sprawdza się i działa tak idealnie.

Postanawiamy na przekór tej narodowej tendencji działać z pełną determinacją i dnia następnego bladym świtem wyruszamy na pierwszą wycieczkę.
Najpierw rozgrzewka i podejście czerwonym szlakiem na Przeł. Brona, gdzie zgodnie z oczekiwaniami uderza w nas silny wiatr będący na grzbiecie Babiej głównym muzykantem. Dogania nas inny turysta na skitourach, przystaje i zagaduje. Okazuje się, że to jego kondycyjny trening przed zawodami skitourowymi, które odbywają się co roku w tym rejonie.
„Tropienie niedźwiedzia ”, bo taką nazwę nosi ta impreza sportowa jest organizowane przez Grupę Beskidzką GOPR sekcję Babiogórską i Babiogórski Park Narodowy i przyciąga zapaleńców narciarstwa wysokogórskiego z całego kraju… cóż, kiedyś bywało się na takich zawodach… na krótko wracam z sentymentem do emocji tamtych chwil..

Na przełęczy Brona







Jednak przenikliwe zimno spotęgowane przez zatykające oddech podmuchy wiatru szybko pozbawia mój umysł wszelkich wspomnień i myśli, robiąc w nim totalną czystkę. Trzeba skupić się na każdym kroku i nie tracić tempa, bo szybko stygnie się w panującej temperaturze. Bez zwłoki opuszczamy przełęcz obejmując kierunek zachodni na Cyl inaczej Małą Babią Górę. Roztopieni w oblepiającej nas zewsząd mlecznej mgle zdobywamy jej szczyt 1515 m.n.p.m. nawet szybciej niż w 30 minut, które wskazują znaki na rozstaju szlaków na Bronie, chcąc jak najprędzej schronić się przed lodowatymi atakami zawiei i zamieci.

Tuż za szczytem w bardziej osłoniętym miejscu zdejmujemy foki, zapinamy buty i wiązania, dwa skręty dla rozpoznania pokrywy śnieżnej no i nareszcie pierwsza rozkoszna chwila… cudny zjazd aż do Przełęczy Jałowieckiej zielonym szlakiem, ponad 500 metrów różnicy wysokości.. Porządna warstwa świeżego puchu zwiększa przyjemne doznania tego zjazdu. Kolejny raz przekonujemy się, że klimat w masywie Babiej i jej bezpośrednim sąsiedztwie jest rzeczywiście wyjątkowy, wysokogórski, co rzutuje m.in. na grubość pokrywy śnieżnej. Zjazd jest naprawdę przyjemny tym bardziej, że na szlaku grzbietowym z Małej Babiej leży bezpieczna warstwa śniegu pozwalająca na rozwinięcie prędkości bez obawy, że zahaczy się o jakąś gałąź lub wystające kamienie. Puszczamy się w dół bez zbędnej wstrzemięźliwości, zachwyceni swobodą i pięknem szusu.

Pod szałasem na Mędralowej







Na przełęczy zwanej też Tabakowym Siodłem, którędy kiedyś przebiegał szlak przemytniczy zakładamy foki, komentujemy szczegóły zjazdu wciąż zaskoczeni tak korzystnymi warunkami. Teraz kierunek na Mędralową inaczej Wielki Jałowiec (1169 m.n.p.m.). Pociesza nas fakt, że to jedynie 200 metrów różnicy poziomów czyli zaledwie rzut mokrym beretem.
Kolejne pół godziny i jesteśmy na polanie szczytowej. Podchodzimy do szałasu, niestety ktoś wstawił kłódkę w drzwiach do części „mieszkalnej”… cóż może to prewencyjne działanie, bo coraz to różni ludzie włóczą się po górach szukając bynajmniej nie turystycznych doznań… z tą bacówką czuję się silnie związany tym bardziej, że przed 10 latami SKPG Harnasie prowadziło prace remontowe a w zasadzie ratunkowe tej bacówki i miałem szczęście brać w nich udział, a był to naprawdę kawał dobrej roboty..