Wyrzuszyliśmy ok. 8 rano. Piękny, słoneczny dzień. Kolejny już zresztą - trzeba przyznać że mielismy szczęście do pogody na tym wyjeździe. Zupenie niedaleko od bazy zaczyna się morena lodowca Bezingi, skrajem której podążaliśmy w kierunku Wielkiej Ściany.

Wygodna śieżka wyproadziła nas wkrótce na rozległą polanę, gdzie stał jeden z tamtejszych schronów. Zrobiliśmy krótki popas w tym jakże pięknym miejscu. Przypomniał mi się wtedy opis "Baśniowej polany" pod Nanga Parbat, gdzie wielkie ośmiotysięczne ściany wyrastają niemal prosto z polany pełnej zieleni. Tutaj, (choć tam nigdy nie byłem) było podobnie choć skala na pewno nieco mniejsza...

Tymczasem trzeba było jakos zejść w dół, na lodowiec. Morena była ogromna i stroma - jakieś 100m. w dół, prawie pionowo. Problemem był teren, po którym trzeba by schodzić w dół. Wyglądał jak Snickers, gdzie zamiast orzeszków wystawały głazy a zamiast nadzienia - piasek wymieszany z ziemią. Polewę czekoladową stanowiła trawa przykrywająca cały ten baton. Ogólnie wyglądało to tak, że jeden źle postawiony krok mógłby być przyczyną obsunięcia się tej całej masy w dół.

Marek miał jednak plan.
Był tutaj 2 miesiące wcześniej i schodził zupełnie spokojnym żlebem w dół. Gdy dotarliśmy do żlebu - faktycznie wyglądał nieźle. No, może poza potokiem, który płynął jego środkiem.
Zaczęliśmy schodzić. Było nieźle dopóki nie stanęła nam na przeszkodzie 3 metrowa ścianka. Zaczęlismy zjeżdżać. Najpierw ja, później Tomek, dziewczyny i plecaki. Zjazd stanowił pewnego rodzaju canioning - nawet nam się podobało, gdyby nie "nadzienie snickersa" z którego wystawały orzeszki tuż nad nami. A woda lała się wciąż spulchniając tym samym teren dookoła.

Lodowiec do którego wkrótce zeszlliśmy stanowił w tym miejscu pomieszanie lodu z kamieniami. Szczeliny, a raczej wielkie wgłębienia w lodzie były dobrze widoczne więc nie było żadnego kłopotu z ich przekraczaniem. Zastanawialiśmy się wtedy z Tomkiem, jaka cudowna byłaby jazda na tourach po lodowcu (oczywiście całkowicie przysypanym śniegiem) o szerokości bagatela 1,5 km i długości ok. 20 km. Ach...

Kierowalismy się na "kamień" idąc środkiem lodowca. Im bliżej ściany Bezingi tym robiłem się mniejszy w tym górskim świecie. Gdy po przekroczeniu lodowca i wyjściu na inną morenę zobaczylismy dalszą część doliny, ścianę Dżangitau i Schary aż uśmiechnąłem się z zachwytu. Było to niemozliwe widzieć tak wielką ścianę (14 km szerokości) na którą praktycznie nie da się wejść. Wejść oczywiscie się da, jednak najłatwiejsza droga to piatka z minusem (3-4 dni na przejście). I modlić się tylko żeby pogoda wytrzymała :-)

Lodowiec w tym miejscu był już bardziej uszczeliniony. Wyglądał jak tort albo ciasto (niewiem, może po prostu byłem głodny i stąd to skojarzenie). Ponoć samo przekroczenie tego lodowca w celu dojścia pod ścianę Schary zajmuje 8 godzin...

Przeszliśmy jeszcze w tej wysokogórskiej arenie jeszcze kilka kilometrów, do miejsca naszego biwaku. stał tam ostatni już w tej dolinie schron, zajęty przez wspinaczy rosyjskich, którzy wyglądając na nas z daleka czekali już z goraca herbatą. Tak poznaliśmy Katję, Serjożę i innych. Siedzieli tam blisko miesiąc, wspinając się po okolicznych "mniejszych" szczytach, tym samym przygotowując się do swojego głównego celu - filaru Dżangitau (zdjęcie). Rozbiliśmy namioty na wygodnych platformach i obserwowaliśmy zachodzące za grań słońce (ech, za romantycznie). Wysokość lekko ponad 3 tysiące metrów zapewniała iż usnąć wcale nie było tak łatwo.